Na twee prachtige weken in het huisje van mijn opa en oma in de Franse Alpen, waar de wind zachtjes waaide, de koebellen zachtjes klingelden en de bijen zachtjes zoemden, kwamen we thuis op het heetste moment van de zomer. Het blazende Alpenwindje maakte plaats voor de blazende ventilator. Niet snel heb ik een hekel aan geluiden in huis. Vaak horen ze nu eenmaal bij je geluidenpalet. Maar dit geluid... Het constante geblaas, gezoem, gedreun en gesuis is behoorlijk vermoeiend voor je oren en daarmee ook voor je brein. Het is dat de beweging van de lucht in huis nu écht nodig was, anders was het apparaat gewoon op de vliering blijven staan. Wat wel fijn is aan dit geluid, is het moment waarop je de ventilator weer uitzet. Dit zorgt voor dat ‘aah-gevoel'. Misschien ken je het wel. Het is net als wanneer je de zuigende afzuigkap in de keuken na een poos weer uitzet: dan pas hoor je hoeveel herrie er in huis was. Tot slot moet zeggen dat ik tijdens het terugluisteren het geluid langzaam begon te waarderen. Als je goed luistert, lijken er een soort ritmische patronen te ontstaan in het gesuis. Best mooi (daarbij gaat het op het moment van schrijven niet gepaard met de hitte, dat zal ook helpen).