Dit is een geluid dat voor mij nog steeds behoort tot mijn dagelijks geluidenpalet, maar wat voor andere oren een geluid uit het verleden zal zijn. Het geluid van de fluitende fluitketel. Ik hoor het elke ochtend wanneer ik een pot thee maak voor bij het ontbijt, elke middag wanneer ik na het lunchen toe ben aan een kop thee en ik hoor het elke avond als ik nog een kopje voor het slapengaan drink. Inmiddels begint het buiten het stormachtige weer te worden waarbij ik ook tussen deze drie tijdsmomenten zin krijg in thee, mijn knalrode ketel vul en na een tijdje geroepen wordt door het gefluit. Ik kan me voorstellen dat het fluiten van de fluitketel niet in ieders oren fijn klinkt, bijvoorbeeld wanneer de ketel net iets te lang doorfluit. Je wordt er zenuwachtig van en raakt opgejaagd en geïrriteerd. Wanneer ik het geluid terugluister op de opname, moet ik zeggen dat het ook wel op mijn zenuwen werkt. Misschien omdat ik op het moment van luisteren geen invloed meer heb op de situatie, en moet afwachten wanneer het gefluit dimt. Toch denk ik dat bij velen het gefluit als nostalgie in de oren klinkt. Theekokers van tegenwoordig vind ik persoonlijk wat ongezellig. Vanaf het moment dat je de knop inschakelt en lichtje gaat branden, lijken sommige theekokers op te willen stijgen. Hard gesuis en geruis, tot die ene klik aan het einde wanneer het water net begint te borrelen. Mijn auditieve voorkeur gaat dan toch uit naar het fluiten.