Even geleden vond ik thuis een geluid dat eigenlijk allang uit mijn geluidenpalet verdwenen was: een oude bandrecorder. Ik kocht een bandje met daarop twee keer 45 minuten opnametijd. Ik besloot de recorder af en toe aan te zetten en stukjes van mijn dag vast te leggen. Wat ik mooi vond aan dit tijdlimiet, is dat je goed gaat nadenken over wat je graag vast wil leggen. Ik denk dat het gevoel en gebruik vergelijkbaar is met een analoge camera met rolletje: je gaat beter kijken naar wat je vast wil leggen. In mijn geval dus: beter luisteren. De geluiden van de recorder zelf brachten mij terug in de tijd. Ik weet nog heel goed dat ik van een goede vriend van mijn ouders mijn eerste recorder kreeg. Ik nam muziek op van de radio, sprak jingles en verhalen in en zo maakte ik mijn eigen radioprogramma. Het terugspoelen van het bandje, het geratel, de harde knoppen maar ook het terugluisteren van de opgenomen geluiden en de ruis die je daarbij hoort, brachten mij weer terug naar deze momenten.  Mijn dochtertje Ella (2.5 jaar oud) vindt het apparaat magisch: ze zei net nog hallo, en nu hoort ze haar hallo terug uit dit grote apparaat. Samen speelden we met de recorder en staat dit vastgelegd op het bandje, tussen andere momenten van andere dagen.