Van mijn moeder kreeg ik een oude sjoelbak mee. We hadden het idee dat dit wel eens een heel karakteristiek, nostalgisch, plezierig geluid kon zijn voor in het archief. Elke worp begint met het geluid van de schuivende houten sjoelschijf in de twee meter lange, houten sjoelbak. Dit zachte, fijne geschuif wordt opgevolgd door een harde kets. Soms ketst de schijf tegen de bak aan, soms tegen andere ronde schijven die al in de bak liggen. Dat laatste gebeurt natuurlijk steeds vaker naarmate de ronde vordert. Het allerfijnste en meest bevredigende geluid is wanneer de schijf helemaal (het liefst bijna geluidloos) door het gleufje (het liefst het gleufje met vier punten) schuift. Dit heb ik tijdens de ronde op de opnames helaas niet veel meegemaakt. Het gevoel dat ik hoopte op te roepen tijdens het horen van de schuivende schijven was zeker aanwezig. Meteen was ik weer terug op kinderfeestjes van vroeger en ik werd er behoorlijk fanatiek van...